Συμπληρωματικό δίκαιο

Τι είναι ένας συμπληρωματικός νόμος:

Ο συμπληρωματικός νόμος είναι ένας νόμος που έχει σχεδιαστεί για να παρέχει περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τον τρόπο λειτουργίας των δικαιωμάτων ή υποχρεώσεων (κανόνων) που ορίζονται στο Ομοσπονδιακό Σύνταγμα.

Συμπληρωματικό νομοσχέδιο

Το συμπληρωματικό νομοσχέδιο είναι το έγγραφο που κινεί τη νομοθετική διαδικασία για τη δημιουργία ή την τροποποίηση συμπληρωματικού νόμου. Η νομοθετική διαδικασία είναι το σύνολο όλων των φάσεων που είναι απαραίτητες για την έγκριση ενός νομοσχεδίου, από την πρόταση μέχρι τη φάση της ψηφοφορίας.

Ποιος μπορεί να προτείνει ένα συμπληρωματικό νομοσχέδιο;

Η πρόταση για νέο συμπληρωματικό νόμο μπορεί να γίνει:

• από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας,
• από γερουσιαστές,
• από τους ομοσπονδιακούς βουλευτές,
• από τους βουλευτές του κράτους,
• από τις επιτροπές της Βουλής των Αντιπροσώπων, την Ομοσπονδιακή Γερουσία και το Εθνικό Συνέδριο,
• από το Ομοσπονδιακό Ανώτατο Δικαστήριο (STF),
• από άλλα δικαστήρια,
• από τον Γενικό Εισαγγελέα της Δημοκρατίας.

Οι πολίτες μπορούν επίσης να προτείνουν ένα συμπληρωματικό νομοσχέδιο. Όταν το έργο παρουσιάζεται από τους πολίτες, ονομάζεται λαϊκή πρωτοβουλία.

Πώς εγκρίνεται ένας συμπληρωματικός νόμος;

Προκειμένου να εγκριθεί ένα συμπληρωματικό νομοσχέδιο και να γίνει νόμος, πρέπει να ψηφιστεί και να εγκριθεί στα δύο Σώματα που αποτελούν το Εθνικό Συνέδριο: τη Βουλή των Αντιπροσώπων και την Ομοσπονδιακή Γερουσία. Η έγκριση πρέπει να γίνεται με απόλυτη πλειοψηφία, δηλαδή με την πλειοψηφία του συνολικού αριθμού των ομοσπονδιακών βουλευτών ή γερουσιαστών.

Στη Γερουσία η ψηφοφορία γίνεται με μία μόνο στροφή. Δεδομένου ότι η Γερουσία έχει 81 γερουσιαστές, τουλάχιστον 41 γερουσιαστές πρέπει να ψηφίσουν υπέρ του συμπληρωματικού νομοσχεδίου.

Ήδη στην Βουλή των Βουλευτών η ψηφοφορία πραγματοποιείται σε δύο βάρδιες. Προκειμένου να εγκριθεί το νομοσχέδιο, απαιτούνται τουλάχιστον 257 ψήφους υπέρ του συνόλου των 513 βουλευτών.

Ποια είναι η διαφορά μεταξύ του συμπληρωματικού και του κοινού δικαίου;

Το συμπληρωματικό δίκαιο και το κοινό δίκαιο έχουν μερικές διαφορές. Το κύριο χαρακτηριστικό που διαφοροποιεί ένα κοινό νόμο από έναν συμπληρωματικό νόμο είναι το είδος του θέματος που ορίζεται από κάθε νόμο. Μια άλλη διαφορά είναι η ψηφοφορία που απαιτείται για να περάσει ο λογαριασμός.

Ζητήματα που εξετάζονται από το νόμο

Ο συμπληρωματικός νόμος ασχολείται πάντοτε με ζητήματα που ορίζονται στο ομοσπονδιακό Σύνταγμα. Όπως λέει το όνομα, συμπληρώνει πληροφορίες για το πώς λειτουργεί το δικαίωμα, για παράδειγμα.

Το Σύνταγμα ορίζει ότι υπάρχει δικαίωμα και ο συμπληρωματικός νόμος καθορίζει όλες τις άλλες λεπτομέρειες σχετικά με τη λειτουργία του. Είναι το ίδιο το Σύνταγμα που ενημερώνει πότε ένα θέμα πρέπει να ρυθμίζεται από έναν συμπληρωματικό νόμο.

Το κοινό δίκαιο ασχολείται με άλλα θέματα που δεν καθορίζονται από συμπληρωματικό νόμο. Αυτά τα θέματα ονομάζονται υπολειμματική ύλη.

Ψηφοφορία για έγκριση

Όσον αφορά την ψηφοφορία για την έγκριση νομοσχεδίου, η διαφορά είναι ότι ο συμπληρωματικός νόμος πρέπει να εγκριθεί με απόλυτη πλειοψηφία και κοινό δίκαιο με απλή πλειοψηφία.

Η απόλυτη πλειοψηφία είναι η πλειοψηφία σε σχέση με το συνολικό αριθμό των βουλευτών ή γερουσιαστών, ακόμη και εκείνων που δεν είναι παρόντες στην ψηφοφορία. Η απλή πλειοψηφία, ωστόσο, είναι η πλειοψηφία των βουλευτών που ψηφίζουν για το νομοσχέδιο.

Τι σημασία πρέπει να αντιμετωπίσει ένας συμπληρωματικός νόμος;

Εδώ είναι μερικά θέματα που πρέπει να ρυθμίζονται από έναν συμπληρωματικό νόμο:

• δημιουργία και διαίρεση ομοσπονδιακών εδαφών, κρατών και δήμων,
• διέλευση των ξένων ενόπλων δυνάμεων μέσω του εδάφους της Βραζιλίας,
• περιπτώσεις μη επιλεξιμότητας των πολιτικών,
• διαδικασίες για την αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων,
• κανόνες συνεργασίας μεταξύ της Ένωσης και των κρατών, της ομοσπονδιακής περιφέρειας και των δήμων,
• καθήκοντα του Αντιπροέδρου της Δημοκρατίας,
• την οργάνωση και τη λειτουργία των Ενόπλων Δυνάμεων,
• δημιουργία νόμων,
• οργάνωση της Εισαγγελίας και της Υπηρεσίας του Γενικού Εισαγγελέα,
• κριτήρια για τη συλλογή των φόρων,
• του εθνικού χρηματοπιστωτικού συστήματος.