Ομοιοπαθητική

Τι είναι η Ομοιοπαθητική:

Η ομοιοπαθητική είναι μια μέθοδος θεραπείας που συνίσταται στη χορήγηση ελάχιστων δόσεων του φαρμάκου στον ασθενή για να αποφευχθεί η δηλητηρίαση και να διεγερθεί η οργανική αντίδραση.

Δημιουργήθηκε το 1796 από το γερμανό γιατρό Samuel Hahnemann, βασισμένο στον νόμο της Πανομοιότυπης, που αναφέρθηκε από τον Ιπποκράτη το έτος 450 π.Χ. Σύμφωνα με τον νόμο αυτό, παρόμοιες θεραπεύονται από παρόμοιους, δηλαδή για τη θεραπεία ασθενούς ατόμου είναι απαραίτητο να εφαρμοστεί ένα φάρμακο που, όταν εφαρμόζεται σε ένα υγιές άτομο, παράγει τα ίδια συμπτώματα που παρουσιάζονται από τον ασθενή.

Η λέξη "ομοιοπαθητική" έχει την προέλευσή της στον ελληνικό ομοψαθό, όπου ομοιάζει και παθάς = πάθηση, ασθένεια.

Η ομοιοπαθητική έφθασε στη Βραζιλία το 1840 από τους Γάλλους, αλλά μόνο το 1980 αναγνωρίστηκε ως ιατρική ειδικότητα από τη Βραζιλιάνικη Ιατρική Ένωση (AMB) και το επόμενο έτος από το Ομοσπονδιακό Συμβούλιο Ιατρικής (CFM). Το 1996, το Ομοσπονδιακό Συμβούλιο Κτηνιατρικής αναγνώρισε επίσης την ομοιοπαθητική ως ειδικότητα.

Για να γίνετε ομοιοπαθητικός, ο επαγγελματίας ειδικός στην ομοιοπαθητική, πρέπει να αποφοιτήσετε στην Ιατρική, την Κτηνιατρική, τη Φαρμακευτική ή την Οδοντιατρική.

Ομοιοπαθητικά φάρμακα

Η παρασκευή των ομοιοπαθητικών φαρμάκων γίνεται από ουσίες που εξάγονται από τη φύση (ορυκτά, λαχανικά ή ζώα), από τα οποία υπάρχει προηγούμενη γνώση της θεραπευτικής τους ικανότητας, μέσω πειραματισμού σε υγιή άνθρωπο.

Αυτά τα φάρμακα υπόκεινται σε ειδικές τεχνικές αραίωσης και δυναμικοποίησης, αντιμετωπίζοντας τις ασθένειες λόγω ομοιότητας, δηλαδή, αυτό που είναι ικανό να παράγει την ασθένεια είναι επίσης σε θέση να το θεραπεύσει.

Η διαδικασία αραίωσης που ακολουθείται από ανάδευση ονομάζεται "δυναμική", από το ελληνικό δυναμισμό, που σημαίνει "δύναμη", διότι μέσω αυτής της διαδικασίας είναι δυνατό να ξυπνήσουμε στην ουσία την ικανότητα να ενεργήσουμε στη ζωτική δύναμη του ζωντανού οργανισμού.

Ο Hahnemann, στην αρχή των πειραμάτων του, άρχισε με την αραίωση φαρμάκων και διαπίστωσε ότι όσο πιο πολύ τα αραιούσε, τόσο πιο ανεπιθύμητες αντιδράσεις ελαχιστοποιήθηκαν.

Παρατήρησε επίσης ότι με τη διαδοχική αραίωση των ουσιών και την ανακίνηση αρκετών χρόνων, έλαβε πάντοτε καλύτερα αποτελέσματα, επιτυγχάνοντας έτσι τις ελάχιστες δόσεις. Με τον τρόπο αυτό η τοξικότητα των ουσιών εξασθενεί και το θεραπευτικό τους δυναμικό αυξάνεται.