Αναιμία

Τι είναι η Αναιμία:

Η αναιμία είναι μια κατάσταση στην οποία η περιεκτικότητα αιμοσφαιρίνης ή ερυθρών αιμοσφαιρίων στο αίμα είναι κάτω από την κανονική λόγω της έλλειψης ενός ή περισσοτέρων βασικών θρεπτικών ουσιών, όπως ο σίδηρος, ο ψευδάργυρος, η βιταμίνη Β12 και οι πρωτεΐνες.

Η λέξη "αναιμία" προέρχεται από την ελληνική και σημαίνει "απουσία αίματος", όπου Α = ιδιωτική. Haima = αίμα και Ia = κατάσταση.

Αναιμία ανεπάρκειας σιδήρου

Η αναιμία της ανεπάρκειας του σιδήρου οφείλεται σε ανεπάρκεια σιδήρου . Είναι ο πιο συνηθισμένος τύπος αναιμίας, που αντιπροσωπεύει περίπου το 90% των περιπτώσεων.

Ο σίδηρος αποτελεί βασική θρεπτική ουσία για το σώμα, που ενεργεί κατά κύριο λόγο στη σύνθεση των ερυθρών αιμοσφαιρίων (ερυθρά αιμοσφαίρια) και στη μεταφορά οξυγόνου στα κύτταρα του σώματος.

Τα κύρια σημεία και συμπτώματα της αναιμίας από έλλειψη σιδήρου είναι:

• Γενικευμένη κόπωση.
• Έλλειψη όρεξης.
• Παχυσαρκία του δέρματος και των βλεννογόνων.
• Λιγότερη προθυμία για εργασία.
• Δυσκολία μάθησης στα παιδιά.
• Απάθεια.

Μεγαλοβλαστική αναιμία

Η μεγαλοβλαστική αναιμία προκαλείται από έλλειψη βιταμίνης Β12 ή φολικού οξέος (βιταμίνη B9). Σε αυτόν τον τύπο αναιμίας, ο μυελός των οστών παράγει μεγάλα και μη φυσιολογικά ερυθρά αιμοσφαίρια (μεγαλοβλάστες).

Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι, εκτός από το σίδηρο, ο μυελός των οστών χρειάζεται τόσο βιταμίνη Β12 όσο και φολικό οξύ για την παραγωγή των ερυθρών αιμοσφαιρίων.

Γενικά, η μεγαλοβλαστική αναιμία οφείλεται στην έλλειψη βιταμίνης Β12 ή φολικού οξέος στη διατροφή ή στην αδυναμία να τα απορροφήσει. Αναιμία ανεπάρκειας βιταμίνης Β12 ονομάζεται κακοήθης αναιμία .

Ασθενής Αναιμία

Η αναιμία των βλαστικών κυττάρων είναι μια κληρονομική ασθένεια που χαρακτηρίζεται από αλλαγές στο σχήμα των ερυθρών αιμοσφαιρίων, οι οποίες γίνονται σαν δρεπάνι, εξ ου και το όνομα δρεπανοκυττάρων.

Οι μεμβράνες αυτών των κυττάρων μεταβάλλονται και διασπώνται ευκολότερα, προκαλώντας αναιμία. Αυτή η κατάσταση είναι συχνότερη στους μαύρους.

Αιμολυτική αναιμία

Η αυτοάνοση αιμολυτική αναιμία είναι μια κλινική κατάσταση στην οποία τα αντισώματα που συνδέονται με αντιγόνα που ανήκουν σε μεμβράνες ερυθροκυττάρων (ερυθρών αιμοσφαιρίων) αρχίζουν την καταστροφή αυτών των κυττάρων.