Σημασία της Αρχαίας Φιλοσοφίας

Τι είναι η Αρχαία Φιλοσοφία:

Η αρχαία φιλοσοφία είναι η περίοδος μεταξύ της ανόδου της φιλοσοφίας στον έβδομο αιώνα π.Χ. και της πτώσης της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Η αρχαία φιλοσοφία σηματοδοτεί την πρώτη μορφή της υπάρχουσας φιλοσοφικής σκέψης . Η αρχή της συνέβη στην Ελλάδα, περίπου 600 χρόνια πριν από τον Χριστό, ως μια μορφή αμφισβήτησης των δογμάτων της εκκλησίας, των μύθων και των δεισιδαιμονιών.

Οι σκέψεις που αναπτύχθηκαν τότε χρησίμευαν ως βάση για την κατασκευή της κριτικής σκέψης και του δυτικού τρόπου σκέψης. Προηγουμένως, δεν υπήρχε προτίμηση για λογικές και λογικές εξηγήσεις για τα φαινόμενα της φύσης. Με τους πρώτους φιλοσοφικούς συλλογισμούς (βασισμένοι σε εμπειρικές αναλύσεις της πραγματικότητας), εμφανίστηκαν οι πρώτες μορφές επιστημών.

Ιστορικό πλαίσιο

Η αρχαία φιλοσοφία ξεκίνησε τον 7ο αιώνα π.Χ. στην περιοχή της Ιωνίας. Οι πόλεις που αποτελούσαν την περιοχή ήταν πολυάσχολοι εμπορικοί πόλοι της Μεσογείου και ως εκ τούτου είχαν μεγάλη συγκέντρωση διανοουμένων.

Ήταν ακριβώς στην πόλη της Μιλήτου που άρχισαν οι τρεις πρώτοι φιλόσοφοι: ο Θάλης, ο Αναξιμάνδρος και ο Αναξιμένας . Οι ιδέες του απέρριψαν τις παραδοσιακές εξηγήσεις βασισμένες στη θρησκεία και επεδίωξαν να παρουσιάσουν μια κοσμολογική θεωρία βασισμένη σε παρατηρήσιμα φαινόμενα.

Από ιστορική άποψη, η αρχαία φιλοσοφία εκτείνεται μέχρι τον πέμπτο αιώνα μετά τον Χριστό, όταν συμβαίνει η πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και η μετάβαση από την Αρχαιότητα στο Μεσαίωνα.

Περίοδοι της αρχαίας φιλοσοφίας και θέματα που συζητούν

Η αρχαία φιλοσοφία χωρίζεται σε τρεις ξεχωριστές περιόδους, καθένα από τα οποία κυριαρχείται από διαφορετικά θέματα και θέματα:

  • Προ-Σωκρατική περίοδος (από τον 7ο έως τον 5ο αιώνα π.Χ.) : συνέβη κατά τη διάρκεια της έκκλησης της Ελληνικής Αρχαϊκής περιόδου. Οι φιλοσοφικές μελέτες της εποχής επεδίωξαν να εξηγήσουν τη φύση και την ίδια την πραγματικότητα. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου υπήρξε μια μεγάλη πρόοδος της αστρονομίας και της γέννησης της φυσικής, με έμφαση στον φιλόσοφο Thales της Μιλήτου.
  • Σωκρατική περίοδος (από τον 5ο αιώνα έως τον 4ο αιώνα π.Χ.) : αποκαλούμενη επίσης κλασσική περίοδος, ασχολήθηκε με ζητήματα που σχετίζονται με τον άνθρωπο, τα οποία ασχολούνται με θέματα που σχετίζονται με την ψυχή, εθισμούς και αρετές. Την εποχή εκείνη η δημοκρατία εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα. Τα κυριότερα σημεία της εποχής ήταν ο Σωκράτης, ο Αριστοτέλης και ο Πλάτωνας.
  • Ελληνιστική περίοδος (από τον 4ο αιώνα π.Χ. έως τον 6ο αιώνα μ.Χ.) : είναι λιγότερο καθορισμένη περίοδος αρχαίας φιλοσοφίας, με ιδέες και λύσεις λιγότερο κατηγορηματικές από τις προηγούμενες περιόδους. Εκτός από τα θέματα που σχετίζονται με τη φύση και τον άνθρωπο, οι ελληνιστικοί φιλόσοφοι μελέτησαν τους τρόπους με τους οποίους ο άνθρωπος μπορεί να είναι ευτυχισμένος, ανεξάρτητα από περιστάσεις που ξεφεύγουν από τη δύναμή του, όπως η κυβέρνηση, η κοινωνία κλπ. Ορισμένα σημεία της Ελληνιστικής περιόδου είναι ο Επίκουρος, ο Αριστοτέλης και ο Ζήνωνας του Cithium.

Σχολές της αρχαίας φιλοσοφίας

Τα σχολεία της αρχαίας φιλοσοφίας αρχίζουν μόνο με τον Πλάτωνα τον πέμπτο αιώνα προ Χριστού, οπότε δεν καλύπτουν την προ σοκρατική περίοδο. Αυτό οφείλεται στο ότι, πριν, η φιλοσοφία δεν διδάχθηκε με κείμενο και λίγες σημειώσεις προ-σοκρατικών φιλοσόφων όπως ο Πυθαγόρας, ο Παρμενίδης, ο Ηράκλειτος και οι ιστορίες ανακτήθηκαν.

Τα σχολεία της αρχαίας φιλοσοφίας σχηματίστηκαν από σκέλη σκέψης που απέκτησαν περισσότερη δύναμη και προσκολλημένους από άλλους. Μεταξύ των κυριότερων είναι:

Πλατωνισμός

Ο Πλάτωνας (427 έως 347 π.Χ.) ήταν ο πρώτος αρχαίος φιλόσοφος του οποίου η εργασία μπορεί να προσεγγιστεί σε μεγάλη ποσότητα. Οι συνεισφορές του περιλαμβάνουν τις πολιτικές του σπουδές και την έννοια των καθολικών (ό, τι υπάρχει σε διαφορετικούς τόπους και στιγμές, όπως αισθήματα, χρώματα κ.λπ.).

Ο Πλάτων ίδρυσε ένα σχολείο στην Αθήνα που ονομάζεται Ακαδημία, το οποίο παρέμεινε σε λειτουργία μέχρι το έτος 83 μ.Χ., γεγονός που συνέβαλε στη διάδοση των ιδεών του ακόμα και μετά το θάνατό του.

Αριστοτελισμός

Ο Αριστοτέλης (384 - 322 π.Χ.) είναι ένας από τους πιο σημαντικούς φιλοσόφους στην ιστορία. Οι διδασκαλίες του ήταν απαραίτητες για την πρόοδο αρκετών τομέων όπως η λογική, η δεοντολογία, η ρητορική, η βιολογία κ.λπ.

Το έργο του Αριστοτέλη άσκησε ακραία επιρροή όχι μόνο στη δυτική παράδοση, αλλά και στην ινδική και την αραβική.

Στωικισμός

Ο Στωισμός ήταν μια φιλοσοφική σχολή που ξεκίνησε στην Αθήνα ο Ζήνωνας του Cithius, γύρω στο 300 π.Χ .. Για τους Στωικούς, ο στόχος της φιλοσοφίας ήταν να φέρει τον άνθρωπο σε κατάσταση απόλυτης ηρεμίας, ανεξάρτητα από παράγοντες εξωτερικούς του ατόμου.

Ο στωικισμός εστιάστηκε στη μελέτη της μεταφυσικής και στην έννοια των λογοτύπων (παγκόσμια τάξη), υποστηρίζοντας ότι όλα όσα συμβαίνουν συμβαίνουν για έναν λόγο.

Επίκουρη

Ο Επίκουρος (341 με 270 π.Χ.) υποστήριξε ότι ο μόνος τρόπος για να ζήσει κανείς είναι μέσα από μέτριες απολαύσεις που δεν συγχέονται με εθισμούς. Οι ιδέες του στράφηκαν στην καλλιέργεια φιλίας και καλλιτεχνικών δραστηριοτήτων όπως η μουσική και η λογοτεχνία.

Ο Epicurus υποστήριξε επίσης ότι όλα συμβαίνουν τυχαία και ότι η πραγματικότητα στην οποία ζούμε είναι μόνο μία από τις πολλές πιθανές.

Σκεπτικισμός

Ο σκεπτικισμός ήταν μια φιλοσοφική σχολή που ξεκίνησε από τον Pirro de Élis (360-270 π.Χ.) που υποστήριζε μια συνεχή αμφισβήτηση όλων των πτυχών της ζωής. Ο Πίρο πίστευε ότι η απουσία κρίσεων αρκούσε για να οδηγήσει τον άνθρωπο στην ευτυχία.

Κυνισμός

Η φιλοσοφική σχολή του κυνισμού ξεκίνησε από τον Αντίστανο (445 έως 365 π.Χ.). Η αλυσίδα πίστευε ότι η έννοια της ζωής ήταν να ζούμε σύμφωνα με την ίδια τη φύση. Έτσι η αρετή θα συνίστατο στην απόρριψη των επιθυμιών του πλούτου, της εξουσίας και της φήμης και στην αναζήτηση μιας απλής ζωής.

Αρχαίοι Αρχαίοι Φιλόσοφοι

Μεταξύ των κορυφαίων φιλοσόφων της αρχαιότητας είναι:

Παραμύθια της Μιλήτου (623-546 π.Χ.) : θεωρείται ο πατέρας της φιλοσοφίας, έζησε στην προ σοκρατική περίοδο. Παρουσίασε τα πρώτα εμπειρικά ερωτήματα και πίστευε ότι το νερό ήταν η αρχέγονη ουσία από την οποία όλα έρχονταν στη ζωή.

Ο Αναξιμάνδρας (610-547 π.Χ.) : όπως οι ιστορίες, πίστευε στην ύπαρξη μιας ουσίας που στηριζόταν στη ζωή και σε όλα τα πράγματα. Για αυτόν, αυτή η ουσία ονομαζόταν απειρώνας (άπειρη, αιώνια και αθάνατη), και έδωσε μάζα σε όλα στο σύμπαν.

Ο Αναξιμένας (588-524 π.Χ.), μαθητής του Αναξιμάνδρου, πίστευε ότι η αρχέγονη αρχέγονη ουσία όλων των πραγμάτων ήταν ο αέρας.

Ο Πυθαγόρας της Σάμου (570-490 π.Χ.) : παρουσίασε μια μαθηματική άποψη για να εξηγήσει την προέλευση των πραγμάτων. Η σκέψη του ήταν θεμελιώδης για την πρόοδο των ακριβών επιστημών.

Ηράκλειτος (535-475 π.Χ.) : πίστευε ότι η φωτιά ήταν η θεμελιώδης ουσία της φύσης. Οι μεταφυσικές του ανακρίσεις υποστήριξαν ότι οι διαδικασίες αλλαγής και η συνεχής ροή της ζωής ήταν το αποτέλεσμα των αντίθετων δυνάμεων που ασκούσε το σύμπαν.

Παρμενίδης (510-470 π.Χ.) : συνέβαλε στην προώθηση της οντολογίας (μελέτες του οντος ).

Zenão de Eleia (488-430 π.Χ.) : οι σκέψεις του απευθύνονταν στην επεξεργασία παραδόξων που έκαναν τις θεωρίες που δεν πίστευαν ότι δεν ήταν εφικτές. Μεταξύ των βασικών θεμάτων που επιτέθηκαν ήταν η διαίρεση, η πολλαπλότητα και η κίνηση, τα οποία, σύμφωνα με τον φιλόσοφο, είναι μόνο ψευδαισθήσεις.

Ο Εμπεδοκλής (490-430 π.Χ.) υποστήριξε ότι ο κόσμος ήταν δομημένος σε τέσσερα φυσικά στοιχεία (αέρα, νερό, φωτιά και γη) που θα χειριζόταν από δυνάμεις που ονομάζονταν αγάπη και μίσος.

Ο Δημόκριτος (460-370 π.Χ.) : δημιουργός του ατομισμού, σύμφωνα με τον οποίο η πραγματικότητα σχηματίστηκε από αόρατα και αδιαίρετα σωματίδια που ονομάζονται άτομα.

Ο Σωκράτης (469-399 π.Χ.) : συνέβαλε τεράστια στις μελέτες του ύπατος και της ουσίας του. Η φιλοσοφία του έκανε τη συνεχή χρήση της μαγείας, μιας μεθόδου κριτικής αντανάκλασης με στόχο την αποδόμηση των προκαταλήψεων και την παραγωγή αυτογνωσίας.

Ο Πλάτων (427-347 π.Χ.) : συνέβαλε ουσιαστικά σε όλους τους τομείς της γνώσης και υπερασπίστηκε την έννοια των καθολικών.

Ο Αριστοτέλης (384-322 π.Χ.) : η φιλοσοφία του χρησίμευσε ως βάση για λογική και επιστημονική σκέψη. Όπως ο Πλάτωνας, έγραψε πολλά έργα για τη μεταφυσική, την πολιτική, την ηθική, τις τέχνες κ.α.

Ο Επίκουρος (324-271 π.Χ.) : υποστήριξε ότι ο σκοπός της ζωής ήταν μέτρια ευχαρίστηση, δηλαδή, υγιής και χωρίς εθισμούς.

Ο Ζήνωνας του Μεσίου (336-263 π.Χ.) : ιδρυτής του Στωϊσμού, κατανοούσε ότι η ευτυχία ήταν ανεξάρτητη από παράγοντες εξωτερικούς του ατόμου.

Ο Διογένης (413-327 π.Χ.) : έμπειρος στον κυνισμό, ισχυρίστηκε ότι η ευτυχία ήταν σε αυτογνωσία και μακριά από υλικά αγαθά.

Χαρακτηριστικά της αρχαίας φιλοσοφίας

Τα κύρια χαρακτηριστικά της αρχαίας φιλοσοφίας είναι:

  • Ήταν το πρώτο στάδιο της δυτικής φιλοσοφίας.
  • Εμφανίστηκε στην Αρχαία Ελλάδα τον δέκατο έβδομο αιώνα και διήρκεσε μέχρι την πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας τον 5ο αιώνα.
  • Χρησίμευσε ως βάση για τον δυτικό τρόπο σκέψης και οδήγησε στην εμφάνιση των πρώτων μορφών επιστήμης.
  • Είναι χωρισμένη σε τρεις περιόδους: προ-Σωκρατική, Σωκρατική και Ελληνιστική.
  • Τα κύρια σχολεία της είναι: ο Πλατωνισμός, ο Αριστοτελισμός, ο Στωϊσμός, ο Επικευτισμός, ο σκεπτικισμός, ο κυνισμός.
  • Μεταξύ των κύριων εκπροσώπων του είναι ο Πλάτων, ο Αριστοτέλης, ο Επίκουρος, ο Θάλης της Μιλήτου, ο Σωκράτης κλπ.