IOF

Τι είναι το IOF:

Το IOF είναι το ακρωνύμιο για το Φόρο Χρηματοπιστωτικών Συναλλαγών, το οποίο χρεώνεται από ιδιώτες και νομικά πρόσωπα που πραγματοποιούν συναλλαγές πίστωσης, ανταλλαγής, ασφάλισης ή τίτλων

Το IOF προβλέπεται στο άρθρο 153, V του ομοσπονδιακού Συντάγματος:

Άρθρο 153. Εναπόκειται στην Ένωση να εισάγει φόρους επί:

[...]

V - πιστωτικές, ανταλλάξιμες και ασφαλιστικές πράξεις ή τίτλους ή τίτλους,

Η φορολογική ονοματολογία απορρέει από τον καθαρά οικονομικό χαρακτήρα των πράξεων που περιγράφονται στο άρθρο V του άρθρου 153 του ομοσπονδιακού συντάγματος. Ως εκ τούτου, οποιαδήποτε συμπεριφορά που εμπίπτει στις δραστηριότητες αυτές θα υπόκειται στη συλλογή του IOF.

Χαρακτηριστικά του IOF

Ο φόρος επί των χρηματοοικονομικών συναλλαγών είναι:

Ομοσπονδιακή : επειδή ιδρύεται από την Ένωση, ανεξάρτητα από το ποια ομοσπονδιακή οντότητα συλλέγει τον φόρο.

Ιδιωτικό : επειδή το ομοσπονδιακό Σύνταγμα δεν επιτρέπει στην Ένωση να αναθέσει το θεσμικό της όργανο.

Extrafiscal : Σε αντίθεση με τους φορολογικούς φόρους (ο αποκλειστικός σκοπός του οποίου είναι η είσπραξη των δημόσιων ταμείων), ο IOF έχει έναν επιπλέον φορολογικό σκοπό για τη ρύθμιση της αγοράς, εστιάζοντας στην κυκλοφορία και την παραγωγή.

Χωρίς περιορισμούς : επειδή το γενεσιουργό γεγονός (κατάσταση δημιουργίας φορολογικής υποχρέωσης) είναι ανεξάρτητο από οποιαδήποτε κρατική δραστηριότητα. Αυτό που δημιουργεί την υποχρέωση καταβολής του IOF είναι πάντα μια δραστηριότητα φορολογουμένων.

Άσχετη συλλογή : το κράτος είναι ελεύθερο να χρησιμοποιήσει το ποσό που έχει εισπράξει με τον IOF σε οποιαδήποτε δαπάνη που προβλέπεται στον προϋπολογισμό.

Έμμεση : Η οικονομική σας επιβάρυνση (υποχρέωση πληρωμής) μπορεί να μεταφερθεί σε άλλο πρόσωπο.

Πραγματικό : δεν λαμβάνει υπόψη τις προσωπικές ιδιότητες του φορολογούμενου. Πρόκειται για τα πράγματα, όχι για τους ανθρώπους.

Ποιο είναι το φορολογητέο γεγονός του IOF;

Σύμφωνα με το άρθρο 113 παράγραφος 1 του εθνικού φορολογικού κώδικα, το γεγονός που δημιουργεί την υποχρέωση καταβολής φόρου είναι μια κατάσταση που ορίζεται από τον νόμο ως αναγκαία και επαρκή για να συμβεί. Είναι σημαντικό να δοθεί προσοχή σε κάθε όρος που προβλέπεται από το νόμο, επειδή οι περισσότερες φορολογικές αγωγές συζητούν το περιστατικό ή όχι του φορολογικού συμβάντος.

Στην περίπτωση του IOF, τα γενεσιουργά στοιχεία παρατίθενται λεπτομερώς στο άρθρο 63 του εθνικού φορολογικού κώδικα, το οποίο προβλέπει τα εξής:

Άρθρο 63. Ο ομοσπονδιακός φόρος επί των πιστώσεων, των συναλλαγματικών και ασφαλιστικών εργασιών και των πράξεων που σχετίζονται με τίτλους έχει το ακόλουθο γενεσιουργό γεγονός:

Ι - όσον αφορά τις πιστωτικές πράξεις, την εκτέλεση τους με τη συνολική ή μερική παράδοση του ποσού ή της αξίας που αποτελεί το αντικείμενο της υποχρέωσης ή τη διάθεσή της στον ενδιαφερόμενο.

II - για πράξεις συναλλάγματος, την εκτέλεση τους με την παράδοση εθνικού ή αλλοδαπού νομίσματος ή εγγράφου που την εκπροσωπεί ή τη διάθεσή τους στη διάθεση του ενδιαφερόμενου μέρους σε ποσό ισοδύναμο με το αλλοδαπό ή το εθνικό νόμισμα που παραδίδεται ή τίθεται στη διάθεση του τελευταίου.

III - όσον αφορά τις ασφαλιστικές εργασίες, την εκτέλεση τους με την έκδοση του ασφαλιστηρίου ή ισοδύναμου εγγράφου ή με την παραλαβή της πριμοδότησης υπό τη μορφή εφαρμοστέου δικαίου ·

IV - σε σχέση με συναλλαγές κινητών αξιών, την έκδοση, τη διαβίβαση, την πληρωμή ή την εξόφλησή τους, σύμφωνα με το εφαρμοστέο δίκαιο.

Σε περιπτώσεις απόσυρσης από λογαριασμό ταμιευτηρίου, το ομοσπονδιακό Ανώτατο Δικαστήριο έχει ήδη αποφανθεί ότι δεν είναι συγκρίσιμο με την πίστωση, επομένως δεν υπάρχει φόρος IOF. Η κατανόηση προβλέπεται στη σύνοψη 664.

Ποια είναι η βάση υπολογισμού του IOF;

Η βάση υπολογισμού είναι το ποσό στο οποίο επιβάλλεται το επιτόκιο (ποσοστό ή σταθερό ποσό που καθορίζει το ποσό που πρέπει να καταβληθεί). Ενώ οι βάσεις υπολογισμού προβλέπονται από το νόμο, οι τιμές είναι μεταβλητές.

Οι βάσεις υπολογισμού του IOF εξηγούνται στο άρθρο 64 του εθνικού φορολογικού κώδικα:

Άρθρο 64. Η βάση υπολογισμού του φόρου είναι:

I - για τις πιστωτικές πράξεις, το ποσό της υποχρέωσης, το οποίο περιλαμβάνει το κεφάλαιο και τους τόκους.

ΙΙ - για πράξεις συναλλάγματος, το αντίστοιχο ποσό σε εθνικό νόμισμα, που εισπράχθηκε, παραδόθηκε ή διατέθηκε ·

III - για τις ασφαλιστικές εργασίες, το ποσό της πριμοδότησης.

IV - για πράξεις που σχετίζονται με τίτλους :

α) στην έκδοση, η ονομαστική αξία συν την υπεραξία, εάν υπάρχει,

β) στη μετάδοση, την τιμή ή την ονομαστική αξία ή την αξία της χρηματιστηριακής προσφοράς, όπως καθορίζεται από το νόμο,

γ) σε πληρωμή ή εξαγορά, η τιμή.

Ποια είναι η ρυθμιστική λειτουργία του IOF;

Επειδή πρόκειται για φόρο εκτός φορολογίας, ο IOF διαδραματίζει μεγαλύτερο ρόλο από την απλή είσπραξη εσόδων. Μέσα από αυτό, η κυβέρνηση ρυθμίζει την αγορά, ελέγχοντας την προσφορά και τη ζήτηση πιστώσεων στη χώρα.

Η ρύθμιση της αγοράς μέσω του IOF συμβαίνει με την αύξηση και τη μείωση των επιτοκίων μέσω διαταγμάτων του εκτελεστικού κλάδου. Η αύξηση αυτή συνίσταται σε εξαίρεση από την αρχή της νομιμότητας, σύμφωνα με την οποία είναι υποχρεωτική η ύπαρξη νόμου που επιβάλλει ή αυξάνει τον φόρο.

Ο IOF επίσης δεν υπακούει στις αρχές της πρόσθιας και της δεκαετίας του '90. Το πρώτο αφορά την απαγόρευση επιβολής φόρων κατά το ίδιο οικονομικό έτος κατά το οποίο καθιερώθηκε ή αυξήθηκε (άρθρο 150, ΙΙΙ, β του ομοσπονδιακού συντάγματος). Ο δεύτερος είναι η απαγόρευση είσπραξης φόρων εντός 90 ημερών από την ίδρυση ή τροποποίηση του (άρθρο 195 §6 του ομοσπονδιακού Συντάγματος).

Οι αρχές της πρόσθιου και του δέκατου ένατου αιώνα αποτελούν μια μεγαλύτερη αρχή που ονομάζεται αρχή της μη έκπληξης. Σύμφωνα με τον ίδιο, ο νομοθέτης προσπάθησε να προστατεύσει τον φορολογούμενο από απρόβλεπτες χρεώσεις, εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα έναν εύλογο χρόνο για να προετοιμαστεί για να πληρώσει το φόρο τιμής.

Η ρυθμιστική λειτουργία του IOF επικαλύπτεται με τις αρχές της νομιμότητας και της μη έκπληξης, δεδομένου ότι για να ελέγχεται καλύτερα η αγορά, η κυβέρνηση πρέπει να είναι εντελώς ελεύθερη να αλλάξει τους φορολογικούς συντελεστές.